Kişisel Blog

Bu yazı, ne arama motorları için, ne sıralama için ne de birinin ihtiyacı olduğu olup bloguma geldiği için. Bu yazı, bu yazıyı bilerek okuyanlar için.

Son zamanlarda beni mutlu eden haberler alıyorum. Beni değil, yazılarımı takip eden kişilerin olduğunu bilmek, bilinçli olarak gelinmesi beni son derece mutlu etti. Sevgili mrocto.com, usluer.net ve isimsizblog.com, bloglarında gerek yazılarım gerekse tasarımım için oldukça güzel cümleler yazmışlar. Bunlar beni onurlandırdı. Bu kişilere ve daha birçok bilinçli takipçime (var olduğunu biliyorum) teşekkür ederim.

Her şeyin başı sağlık, blogumun başı ise amaçtır.  İlk zamanlarda amacım, kendimi bir kişiye fark ettirmek olsa da; bu yerini insanlığa amaç olarak değiştirdi. Gün geçtikçe tekil kişiden insanlığın mutluluğuna doğru giden yazılarımda ki tekillik; olmamış sevgiliye son mektup ile son buldu. Şimdiki amacım ise tamamen kendimi mutlu etmek ve bu mutluluğu başkaları ile ortak yaşamak.

Herkesin hayatında amaçları vardır. Bir yada birkaç. Ben ise; düşüncelerimi amaç edinmek istiyorum. Bu sayede mutluluk kavramının asıl şeklini hayatıma uygulayabilirim belki. Yazdıklarım ile birçok kişiyi mutlu ettim, edeceğim. Biliyorum. Mutluluğa, unutulmuş güzel düşüncelere iştahla açız!

İnsanlara, unutulmuş yaşamayı tekrar hatırlatmak ve “insanları sevmek” düşüncesini akıllarına yerleştirmek için sürekli çaba sarf ediyorum. Gerek amaç yazıları ile, gerek mutluluk yazıları ile, gerekse onlara; olması gereken dünyayı aktararak devam ediyorum.

Bu blog içinde sürekli mutluluk diyorum ama kimi yazılarda içine hüzün koyuyorum. Yazmak istediğim yazıya göre ruh halimi şekillendirebiliyorum. Hayal gücüme bu yüzden aşığım (Bknz: Yaşama Hevesi: Hayal Kurmak). Hüzün aslında mutluluğun yok oluşudur. Mutluluk, aslında kaybedilmesi zor bir gülümsemedir. İnsanlar, bunu nasıl kaybeder şaşarım. İlacı ise bellidir: uzanıp kendi yanıklarından öpmek. Nasıl diyorsan, yazımı oku: Uzanıp kendi yanaklarımdan öpüyorum.

Etrafınıza bakın, boşuna yaşayan, işi gücü olmayan, boş zamanı çok fazla olan insanlar vardır. Hayatın tadını çıkaramadıklarını fark ettim yada ediyorsunuzdur. Gezmek, playstation oynamak, kızlarla oturup dedikodu yapmak, bir şeyler yemek onlar için o kadar sıradan ve basit bir durum ki, bir süre sonra artık bu yaptıklarından tat almamaya başlıyorlar. Farklı bir şeyler istiyorlar. Oysa ki, gününü yoğun bir şekilde geçiren bir insan, öğle yemeği yemek için kendine zorla zaman yarattığında yemek yemekten zevk alır, yediğinin tadını bile bir ayrı alıyor. Arkadaşlarıyla buluşmak için tüm işleri erkenden bitirip çalışıp koşarak onlara giderken daha fazla zevk alır.  Herşeyden ayrı zevk alıyorlar. İşte tam burada Orhan Veli‘nin bir sözü bu yaşantımı en kısa biçimde açıklıyor: “İçimde bir iş yapmanın saadeti.” Benimde öyle işte, içimde bir iş yapmanın saadeti var her vakit.

Yukarıdaki eski bir yazımdan alıntı güzel bir paragraf, işin özeti aslında. Amaç doğrultusunda yaşamak ve boş oturarak mutluluğu aramayanlardan olmak istiyorum.Bu güzelliği size aktarmak istiyorum. Rurdyard Kipling’in Eğer adlı bir şiir var. Tam beni, tam blogumu anlatıyor. O güzel düşünceleri dinleyin.(Blogumun yan tarafında videosu var yada Eğer – Adam Olmak – Rudyard Kipling)

***

Peki tasarım. İstanbul ve Deniz’e aşık blog. İstanbul’un sadece tarihi yarım adasını seviyorum. Osmanlı’nın izlerini görmek beni mutlu ediyor. Osmanlı zamanındaki değerler, insanların hayatı, bayanların giyim tarzı beni mest ediyor. Bu yüzden Rabbim’den şöyle bir Osmanlı hatunu istiyorum. Bu da yazıdaki en can alıcı nokta olsun :) Tasarımı, amacım doğrultusunda şekillendiriyorum. Tam bitmedi. Eksik kodlama bilgim yüzünden uzun süre bitmeyecekte ama yazmaya devam.

Velhasın dostlar. Yazılarımdan küçük bir güzellik kapabildiyseniz, ne mutlu bana.

Sağ olun, var olun!